Emmeloord, 23 november 2019 | Zo’n anderhalf jaar na de oprichting heeft Cultuurhistorisch Centrum Noordoostpolder een eigen ruimte. Eindelijk een plek om bijzonder materiaal te bewaren. ,,We willen het verhaal van de polder blijven vertellen’’, zegt bestuurslid Aukje van der Molen.

Dat kun je wel zeggen, ja. We hebben moeten leuren. Bij mij stonden dozen op zolder, bij een ander bestuurslid ook. Nu hebben we eindelijk onderdak en kunnen we onze spullen kwijt. We hebben een kleine ruimte bij het Cultuurbedrijf in Emmeloord.’’  Een eenmalige tentoonstelling bij de opening van de ruimte van Cultuurhistorisch Centrum NOP, afgelopen zaterdag. © Hans Hollestelle

 ,,Dat was de bedoeling, maar daarvoor moet je huur betalen. De huidige opslag krijgen we aangeboden. Ook mogen we gebruik maken van de vergaderkamer en misschien kunnen we een inloopspreekuur houden. Onze collectie is nog niet zo groot, omdat we tot voor kort nog geen ruimte hadden. We moesten mensen soms vragen om hun materiaal nog even thuis te houden’’. 

,,Ja. Afgelopen donderdag was er een lezing over de razzia in de Noordoostpolder en na afloop vroegen enkele bezoekers wanneer ze bijvoorbeeld hun oude ansichtkaarten mogen inleveren. Ook kregen we een prachtig dagboek over de razzia aangeboden, uitgetypt en ingebonden. Dat willen we digitaliseren. We hebben ontdekt dat veel mensen die met de razzia zijn weggevoerd al die heftige belevenissen hebben opgeschreven. Die verhalen willen we samenbrengen. Dat is nog een werkje hoor‘’. 

 

,,Ken je de Urker Sjoerd Snoek? (Overleden in 2017, red.) Hij heeft een boek geschreven over de razzia op Urk. Via hem is het dagboek bij (plaatselijke krant) De Noordoostpolder terecht gekomen. Lang geleden is het als feuilleton in de krant verschenen, het is digitaal niet te achterhalen. Het dagboek was in schriftjes opgeschreven. Een meneer uit Wieringerwerf heeft het donderdagavond aan ons overgedragen. Ik vroeg me al af wat er in zijn tasje zat, haha. Hij krijgt het natuurlijk terug, we zijn er zuinig op. Ik snap dat de familie het dagboek koestert.’’ 

,,De gemeente Noordoostpolder heeft een eigen archief, het is niet ondergebracht in Batavialand (in tegenstelling tot de archieven van Dronten, Lelystad, Urk en Zeewolde, red.). Maar mensen weten het niet goed te vinden. Ons vinden ze wel. We zijn niet alleen een verzamelplek hoor, ook een doorgeefluik. Bepaald materiaal hoort soms op een andere plek thuis. Ook krijgen we veel vragen via de mail, zoals: ‘Kun je me meer vertellen over mijn vader die in de oorlog onderduiker was in de Noordoostpolder?’ We zijn aan het sneupen voor mensen. We werken nauw samen met andere organisaties trouwens. Die lezing over de razzia, dat was een gezamenlijk initiatief. Kijk, wij willen graag dat het verhaal van de polder wordt verteld. Je kunt denken dat alles nu wel bekend is, maar dat is dus niet zo. Wist je dat er een tijdje Molukkers hebben gewoond in Kamp Lemmer? Dat ben ik samen met iemand anders aan het uitzoeken. Een bijzonder stukje geschiedenis’’. 
     

,,We zijn erg blij dat we nu een ruimte hebben, maar hopen op een échte eigen plek, waar belangstellenden binnen kunnen lopen. Dat willen mensen graag. Maar goed, we zijn nog maar net begonnen hè’’.